*طیف معنایی سلفیت و نواندیشی‌دینی در گفتگو با عمر احمدی لاوین
اشاره: عمر احمدی لاوین، متولد ١٣٤٢ در پیرانشهر است. دبیر بازنشسته‌ی ریاضی است و «فلسفه علم» را در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه شریف و با پایان‌نامه‌ی «ابطال در روش‌شناسی و معرفت‌شناسی پوپر» گذرانده است. به باور او اصلاح‌گری فرهنگی در جامعه‌ی ما مستلزم بازاندیشی در تفکر دینی به قصد بازسازی آن است:
«دین، مهم‌ترین رُکن فرهنگ جوامع دین‌مدار است. دراین نوع جوامع، در لایه‌های زیرین رابطه‌ی عمیق و پیچیده‌‌ای بین دین و سایر مقولات از جمله مقولات فرهنگی، وجود دارد. درواقع، نمی‌‌توان در یک جامعه‌ی دین‌مدار، بدون عطف توجه به مقوله‌ی دین، کار جدّی فرهنگی کرد.
3ـ3. ایمان و شکاکیت:
تبیین رابطه‌ی میان «ایمان» و «شکاکیت» از مسائل مهم در عرصه‌ی علم کلام جدید به شمار می‌‌آید. اگر بنیان عقلانیت جدید نوعی « شکاکیت » تلقّی شود، دینداران خردورز لاجرم باید نسبت میان ایمان دینی خود را با این عقلانیت مبتنی بر شکاکیت معلوم دارند.
آیا شکاکیت مخلّ ایمان دینی است؟ آیا مؤمنان می‌توانند ایمان خود را در کنار عقلانیتی بدون یقین به نحو سازگار محفوظ نگه دارند؟ به بیان دیگر، آیا مؤمنان می‌توانند بدون دست کشیدن از ایمان دینی خود، عقلانیت جدید را به طور کامل بپذیرند و بدان ملتزم باشند؟ آیا شکاکیت می‌تواند به نوعی در خدمت ایمان دینی در آید؟ پاسخ به این قبیل پرسشها در گرو شناخت مفاهیم شکاکیت، ایمان و رابطه‌ی ایمان با دستگاه اعتقادات دینی است.
1. مقدمه
ایمان را می‌توان از نابترین و نادرترین مقولاتی دانست که حیات دیرپای انسانی فراچنگ آورده است. تولستوی که « روح بزرگ روسیه » لقب گرفته است با حسرتی سوزناک گفته بود : « نجات نژاد بشر در گرو ایمانی شورمند به معجزه عشق و قدرت بی‌پایان امید است. »
تکرار مفهوم ایمان در ادبیات دینی ادیان وحیانی، به آن جایگاهی بس رفیع و ممتاز بخشیده و آن را در مرکز هسته سخت تعالیمش قرار می‌دهد.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل